beeldgedichten

Prille liefde

zo dichtbij mij

was jij

als breekbaar glas

in mijn handen

zoals ik 

in jouw handen

verstrengeld

versmolten

tot een innig

wij bij elkaar

tot wij 

uiteen gaan

om steeds

terug te komen

                                                                                          Gerard Beentjes

  Arabische les

  volg met vingers

   krullen van letters

   in een ander schrift

   zeg nu habibi

   proef met zachte tong

   perzikzoete klanken

   lippen van uiteen

   herhaal habibi

   hoor mijn liefste

   vraag aan van dale

   dit woord op te nemen

   in het woordenboek

                                                                              Gerard Beentjes

 Literair Café

   Als ik je tekenen kon,

   zou ik je lippen

   laten knibbelen

   aan een koffiekoekje.

   Als ik je tekenen kon,

   zou ik je hoedje

   fluweelzacht van

   je hoofd toveren.

   Of anders, als ik je,

   dan zou ik je

   meenemen naar

   en tekenen zonder

                                                                       Gerard Beentjes

 Danser in de gang

danst het zelf 

de wereld rond

op de gang 

rond en rond

alles is veel

die niet ziet

vreemde stem

adem achter hem

elke dag begint

alles opnieuw 

waar is veilig

vogel piept

danst het zelf 

de wereld rond

op de gang 

rond en rond

                                                                         Gerard Beentjes

Ode aan Chagall

Het geroezemoes van stemmen begint. 

Een muzikant neemt een loopje op de piano.

De balalaika zingt. Ik duik in de blauwe wereld

van het schilderij en droom dat een gans mij

op haar vleugels meeneemt naar de horizon.  

Kijk, een duif danst in een boog omhoog

en vliegt naar het geluk van het sprookje.

Violisten spelen met gevoelige snaren 

en zachtjes wiegt het kaarslicht de lucht.

Dag, dame met de hoed, wuift mijn hand.  

Alles is mogelijk voor wie luistert. Het kind,

dat in mij opstaat, tilt zich het alledaagse uit,

het stapt argeloos een zeppelin van

verf in.

De muziek speelt de kleur van de hemelboog.

                                                                                     Gerard Beentjes

Droomwereld

waar driemaal de haan  kukelt 

daar verdwaal ik in het groen

waar kraai en wolf zij aan zij

opdoemen daar loopt een man

waar de zon een schaduw geeft

daar verdwaal ik in het blauw

waar een rode ster waakt daar

spreekt een beeld van vrijheid

daar word ik een droomvogel

hoog in de lucht  – alles valt 

op zijn plek – ik ben een vis

zwem onderwater naar huis

                                                                                        Gerard Beentjes

 Brein

wij zijn een hoofd van leven

waar kriskras gedachten wonen

in kronkels van beelden in kleur

verpakte gedichten opgeslagen

wij zijn de brei van ons brein

een verborgen ervaring willekeur

achter dichte deuren gesloten

voor onbepaalde tijd verleden

wij zijn een hoofd van denken

in vreemde zekerheden over

wie we zijn geworden 

wij zijn gulzige lippen van even

vergeten woorden die herleven

wanneer slaap de sluiter opent

                                                            Gerard Beentjes

Blauw gedicht

Wie kent niet het sprookje van de haan

in het midden van de cirkel

zoals hij omziet naar de ruiters

die weg snellen naar de vreemde verte?

Wie kent niet het blauwe landschap

van dromen die voorbijdrijven

in het duister van duizend nachten

tot het kraaien in het morgenlicht klimt?

                                                                    Gerard Beentjes

Verzonken stad

Er leeft in iedereen een verzonken stad

een verborgen reservoir van gedachten

van beelden die verdwalen en verdwijnen

Er ligt in iedereen een besloten schat

verhaal van een onderwaterwereld

een herinnering aan een ander weten

Er sluimert verlangen in ons lichaam

de wens van nog een keer terugkeer

naar het vruchtwater van geluk

tot iemand een sleutel uit handen geeft

over schepen die aan elkaar voorbijgaan

over dit ogenblik dat wij bij elkaar staan

                                                                   Gerard Beentjes

Nestvlucht

Een vogel draagt een kleed van vrolijkheid

een feest van licht en donker,zij danst

op vleugels onbekommerd omhoog.

Zo beweegt de vogel in haar vlucht.

Is dit een spel of een droom, vraagt

de een de ander.Is weggaan een reis

in de tijd, altijd onderweg naar vandaag? 

Zo vraagt de een de ander. Zij vliegt zich 

een wereld van onschuld uit zoals het  kind

het huis verlaat zonder omkijken en vol

verwachting,niet bewust van inktzwart.

Zo gaat een kind de toekomst tegemoet.

                                                                                                   Gerard Beentjes

van Geel naar Blauw

scheppen is van het licht

een figuur hoofd en lijf geven

dunne lijnen rood in geel

van vorm een gedachte voorzien

een blauwe romp van vinnen

scheppen is van vragen stellen

wat gaat het worden

een vogel of een vis misschien

een aanzet geven voor vol aanzien

als de achtergrond verandert

scheppen is van resultaat

nog niet willen weten

een struisvogel als lichaam

in rood op de grens zetten

van samensmelten en dan

scheppen is van de inhoud

van wolken en water

alles blauw laten worden

behalve de voetnoot

die blijft in het rood

                                                           Gerard Beentjes